Η ιστορική εκτέλεση-ερμηνεία του τροπαρίου της Κασσιανής σε μέλος Πέτρου Λαμπαδαρίου από τον Λαμπαδάριο της ΜΧΕ Θρ. Στανίτσα (1957).

Του μέλους μας ΟΦΕΛΠ[2]

Ένας από τους λόγους για τους οποίους η ιστορία της ΒΜ έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομα του Διδασκάλου Πέτρου, είναι γιατί μέλισε (ενέδυσε μουσικά) με ανυπέρβλητο τρόπο το Δοξαστικό των Αποστίχων του Όρθρου της Μ. Τετάρτης, το ευρύτερα γνωστό ως "τροπάριον της Κασσιανής". Με αυτή του τη σύνθεση, ο Διδάσκαλος ξεπέρασε τον προκάτοχό του Ιάκωβο Πρωτοψάλτη και καθιέρωσε στα Πατριαρχικά αναλόγια το δικό του δεινό μέλος. Αυτό έμελλε να ψάλλουν το βράδυ της Μ. Τρίτης όλοι ανεξαιρέτως οι διάδοχοί του, Λαμπαδάριοι της ΜΧΕ. Αυτό έψαλε και ο "τελευταίος των μεγάλων", Λαμπαδάριος Θρασύβουλος Στανίτσας, 180 χρόνια μετά την κοίμηση του Διδασκάλου, όπως διαφαίνεται από την εδώ παρατιθέμενη ιστορική ζωντανή ηχογράφηση του έτους 1957.
Το βράδυ της Μ. Τρίτης ο Πάνσεπτος Πατριαρχικός Ναός ήταν ασφυχτικά γεμάτος από τα πλήθη που συνέρρεαν -από διάφορες συνοικίες της Κπόλεως- για να ακούσουν το περίφημο τροπάριο της Κασσιανής (ενν. την σύνθεση του Διδασκάλου), από τον ηδύφθογγο Λαμπαδάριο. Προικισμένος άνωθεν με σπάνια καλλιφωνία και έκτακτη μουσική αντίληψη, ο αείμνηστος Θρ. Στανίτσας την αποδίδει μόνος, χωρίς συνοδεία ισοκρατήματος, και από στήθους. Παρά το εμφανές δέος απέναντι στον Μέγιστο Κων/νο Πρίγγο και το εύλογο άγχος για μια υψηλής ποιότητας ερμηνεία, ο τότε Λαμπαδάριος προσφέρει στο φιλόμουσο εκκλησίασμα -και σε όλους εμάς- μια υποδειγματική εκτέλεση, περιποιώντας τιμή στον Διδάσκαλο. Πιο συγκεκριμένα, η αντιπαραβολή της από στήθους -το τονίζουμε- ερμηνείας του με το κλασικό κείμενο του Πέτρου και την έντυπη καταγραφή της προφορικής παράδοσης από τον Κων/νο Πρίγγο (βλ. Η Πατριαρχική Φόρμιγξ, Μ. Εβδομάς, Κπολη 1952) προδίδει μακρά εξάσκηση και εξοικείωση με το έντεχνο αυτό μέλος του Πέτρου αλλά και αφομοίωση των πατριαρχικών αναλύσεων. Ώριμος φωνητικά και εκτελεστικά, ο Θρ. Στανίτσας ερείδεται στην γραπτή και προφορική παράδοση της ΜΧΕ, χωρίς να μετροφωνεί μήτε να "πιθηκίζει". Ως κύρια (θετικά) χαρακτηριστικά της ερμηνείας του θα μπορούσαμε να επισημάνουμε τα εξής: απόλυτος έλεγχος της χρονικής αγωγής, ακρίβεια διαστημάτων, συγκρατημένοι λαρυγγισμοί, εκλεπτυσμένη μουσική έκφραση ("οίμοι", "οίστρος", "δέξαι μου.."), λελογισμένοι φωνητικοί γλυκασμοί, συγκεκριμένες αναλύσεις, καλά (προ)μελετημένος αυτοσχεδιασμός, έλεγχος της αναπνοής, της εκφοράς της φωνής και της απόδοσης του ύφους. Οι όποιες "ατέλειες" στην εκτέλεση (ανεπαίσθητη άνοδος της τονικής βάσης, ασήμαντη παράλειψη μουσικών γραμμών στις φράσεις "τα πλήθη", "τις εξιχνιάσει", "έχων το μέγα") δικαιολογούνται από την φόρτιση της ζωντανής solo και άνευ διφθέρας απόδοσης (ενώπιον του Πρίγγου) αλλά και από την φωνητική και μελισματική έκταση της σύνθεσης αυτής του Διδασκάλου.