ΟΜΙΛΟΣ ΦΙΛΩΝ ΕΡΓΟΥ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΥ ΠΕΤΡΟΥ.
Επικοινωνία: omilospetros@gmail.com


Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Μία απάντηση-καταπέλτης γιά δήθεν μελοποιούς.

   Στο φιλικώτατο και ευεργετικό γιά τον ΟΦΕΛΠ ιστολόγιο παγκόσμιας εμβέλειας με την  επωνυμία "Ψαλτολόγιον",δημοσιεύτηκε ΕΔΩ η απάντηση-άποψη ενός φίλου του ομίλου μας και λίαν σοβαρού μελετητού της σωστής Βυζαντινής μουσικής και ψαλτικής τέχνης,του κ.Χρήστου Τσακίρογλου,σε έρευνα-διατριβή που είχε θέμα τα ΙΑ' Εωθινά Δοξαστικά του Ιωάννου και ειδικά σε ακροτελεύτεια παράγραφο της εν λόγω εργασίας.
   Την παραθέτουμε αυτούσια και εδώ γιατί τέτοιες απόψεις είναι σημαντικώτατες και πολύτιμες.
ΟΦΕΛΠ



Παράθεση:
Ἡ τελικὴ παράγραφος τῆς  ἐργασίας καταλήγει:

«Ο Πέτρος μελοποιεί τα ένδεκα εωθινά με τρόπο λιτό και απλό σε σύντομο στιχηραρικό είδος. Χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις με συμετρία αναβάσεων και καταβάσεων και με ιδιαίτερη φειδώ στην εναλλαγή ήχων ολοκληρώνει τον κύκλο των εωθινών. Η συντομία και η απλότητα των μελωδικών γραμμών του Πέτρου σε αντίθεση με τις γραμμές του Ιωάννη αλλά και του Ιακώβου, πρέπει να συνδέεται με το γεγονός ότι ο Πέτρος υπήρξε Λαμπαδάριος και ως Λαμπαδάριος δεν έψαλλε τα δοξαστικά αυτά.»

Το να κρίνει κανείς την γενικότερη φιλοσοφία ενός μελοποιού ιδιαιτέρως εκείνης της εποχής βάση μόνο συγκεκριμένων συνθέσεων, αν μη τι άλλο είναι μονόπλευρη, αν δεν στερείται βασικής μελέτης του συνόλου του έργου του. Ο Πέτρος μεταξύ άλλων κατέγραψε και συνέθεσε σε όλες τις συνθετικές φόρμουλες μένοντας σταθερός στο ύφος της πένας του, είτε αφορούσαν το δεξιό, είτε το αριστερό αναλόγιο, αποφεύγοντας λογικές όπως αυτή που ακολουθεί για παράδειγμα ο Ιάκωβος στην δοξολογία του πρώτου ήχου*, όπου φτάνει στα όρια της πρόκλησης, όσον αφορά στη μουσική έκταση και στη χρήση των μουσικών φράσεων ανάμεσα στους στίχους που αφορούν τον πρωτοψάλτη και τον λαμπαδάριο. Είναι γελοίο κατά την γνώμη μου να φανταζόμαστε ότι η καταγραφή μίας μακραίωνης παράδοσης από όλα αυτά τα μουσικά μεγαθήρια θα επιρεαζόταν από τόσο ευτελείς παράγοντες, απλά και μόνο επειδή μπορεί να ισχύσουν σήμερα, όπου επικρατεί όχι η πανηγυρική, αλλά η πανηγυρτζίδικη ψαλμωδία (για όποιον καταλαβαίνει τη διαφορά). Βάση των ιστορικών μαρτυριών, τότε δεν έγραφε μουσική ο κάθε τυχαίος ψαλτάκος όπως σήμερα, οπότε θα έπρεπε να μην σκεφτόμαστε με τη σημερινή λογική για τους τότε, χωρίς να μελετούμε τουλάχιστον την ολότητα του έργου τους...
Το ότι σερβίρεται ως προσωπική οπτική η παραπάνω άποψη της δίνει αρκετά ελαφρυντικά, πολλά εκ των οποίων θεωρώ ότι εξανεμίζονται όταν δεν αναφέρονται εν μέσω ενός καφέ, αλλά αναγράφονται σε μία πτυχιακή εργασία.
* Εάν πρόκειται για λογική και όχι για απλή σύμπτωση, μιας και παρατηρώντας κανείς άλλες παρόμοιες συνθέσεις του ιδίου, επικρατεί ισορροπία.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου