ΟΜΙΛΟΣ ΦΙΛΩΝ ΕΡΓΟΥ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΥ ΠΕΤΡΟΥ.
Επικοινωνία: omilospetros@gmail.com


Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Μία "ψαλτική" μέρα στο Μοναστήρι της Αγίας στο Σινά.

   Οπως είχαμε γράψει παλαιότερα ΕΔΩ ο συνδιαχειριστής της ιστοσελίδας του ΟΦΕΛΠ Ευάγγελος Θεοδώρου, πηγαινοέρχεται λόγω της ειδικής εργασίας του στο ξακουστό και πανάρχαιο Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά.......(ο τυχεράκιας).
   Επανήλθε προχθές ύστερα από μηνιαία περίπου απουσία του και αφιχθείς στο αεροδρόμιο.... προσγειώθηκε μάλλον ανώμαλα στην Ελληνική σημερινή πραγματικότητα.Απεργία μέσων μεταφοράς,ταλαιπωρία μετακίνησης,καθυστερήσεις και άλλα πολλά που καταταλαιπωρούν όλους μας και ειδικά τους εν Αθήναις διαβιούντες.Μαζί με αυτά δέχθηκε και μερικά "άκυρα" ιντερνετικά "πεσίματα" γιά παλαιά ψαλτικά θέματα,από.........ακαταμάχητους μαχητές της ψαλτικής παράδοσης.
  Τον κεντρίσαμε λίγο-μιάς και έχει λογοτεχνικό μεράκι αφού αρθρογραφεί σε τοπικές εφημερίδες της Λακεδαίμονος- και μας έγραψε ένα μικρό κείμενο με Σιναϊτικη πνοή,το οποίο παραθέτουμε ατόφιο και τον ευχαριστούμε,αναμένοντας και διάφορα άλλα ψαλτικά και μη εκ της Σιναϊτικης ερήμου.
ΟΦΕΛΠ


"Στη διαστολή του χρόνου"
  
         Ξημερώματα Τετάρτης η ώρα τέσσερις στην Αγία Αικατερίνη, στην έρημο της Σιναϊτικής χερσονήσου, ο αέρας φυσούσε πρωτόγονα. Μια βουή απόκοσμη βροντούσε το Μεγάλο Κάστρο στην ολόφωτη νύχτα της ερήμου. Κίνησα να κατέβω στο καθολικό, το κρύο βαρύ, τα βουνά ένα γύρω χιονισμένα. Στα μισά του φεγγαριού η σκιά του όρους Χωρίβ άπλωνε το πέπλο του απάνω στο χιλιόχρονο μοναστήρι, θυμίζοντας τα λόγια του Θεού στον Μωυσή σαν τόλμησε να πατήσει τούτο το βουνό. «…μη εγγίσεις ώδε. λύσαι το υπόδημα εκ των ποδών σου. ο γαρ τόπος, εν ω συ έστηκας γη αγία εστί…»
         Μέσα στο καθολικό η ακολουθία είχε ήδη ξεκινήσει. Ο π. Ευστάθιος διάβαζε το Μεσονυκτικό, ο π. Ιουστίνος ο βιβλιοφύλακας εκτελούσε χρέη εφημερίου της εβδομάδας. Απόκοσμη η μορφή τούτου του ξερακιανού ψιλόλιγνου παπά, θαρρείς πως ξετρύπωσε μαζί με τα χειρόγραφα του ’75 και βρήκε ευκαιρία να ξαναδεί τον κόσμο. Μοναδικό φως αυτό των καντηλιών, τίποτα δεν άλλαξε εδώ μέσα αιώνες τώρα. Κάθε που κάνει απόλυση, η μορφή του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας των κτητόρων ζωντανεύει ξανά. «…χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου, Κύριε, ως ημέρα η εχθές, ήτις διήλθε…».
         Μέχρι τα μέσα του όρθρου στο δεξί αναλόγιο ψάλλει ο υπέργηρος π. Ευμένιος - από το 1955 στο μοναστήρι, αριστερά ο π. Παύλος. Μορφές ασκητικές, φωνές κατανυκτικές, ψάλσιμο βιωματικό. Μουσικά ξέρουν και οι δυό, μα πάνε χρόνια που άνοιξαν παρτιτούρα τελευταία φορά. Ποιος νοιάζεται όμως; Η ψαλτική τέχνη υπηρετεί τον λόγο, και αυτός με τη σειρά του την δυνατότητα του ανθρώπου να συναντήσει τον Θεό και εδώ μέσα η απόσταση μικραίνει. Πιο μεγαλειώδες ψάλσιμο από αυτό δεν έχω ακούσει… Τα τροπάρια μεθέορτα της εορτής της Βαπτίσεως, τότες που ο Θεός παρουσιάστηκε στους ανθρώπους στον Ιορδάνη ποταμό, λιγάκι βορειότερα από εδώ. Πώς να περιγράψει κανείς τις στιγμές, πώς να καταγράψει τις εκφράσεις των αισθήσεων που μακριά από πρόχειρους συναισθηματισμούς και ρομαντικές αφηγήσεις συναντούν το Πνεύμα του Θεού στις εικόνες, στ’ αγιοκέρια, στις νότες και στον λόγο. Τον πανάρχαιο εκείνο ποιητικό λόγο της εκκλησιαστικής υμνογραφίας να τραγουδάει τη δόξα του Θεού.
«Όσοι παλαιών εκλελύμεθα βρόχων

βορών λεόντων συντεθλασμένον μύλας

αγαλλιώμεν και πλατύνομεν στόμα

λόγων πλέκοντες εκ λόγων μελωδίας

ω των προς ημάς ήδεται δωρημάτων».
         Λόγος μουσικός, μονάχος του ικανός να διαβεί το κατώφλι του χρόνου και να περπατήσει έξω από αυτόν. Αυτό τον λόγο υπηρέτησαν με την λιτή τέχνη τους οι μεγάλοι συνθέτες της Βυζαντινής μουσικής. Και η ακολουθία συνεχίζεται λιτά και μεγαλόπρεπα όπως συμβαίνει εδώ και χίλια πεντακόσια χρόνια στη μοναδική ορθόδοξη εκκλησία που λειτουργιέται καθημερινά, ασταμάτητα, άχρονα μέσα σε χρόνο όμως ιστορικό ποτισμένο ψαλμωδίες, αγιαστούρες και λιβάνια καλογερικά.
         Με τον Λαμπαδάριο Πέτρο συναντηθήκαμε στη λειτουργία. Με βάλανε στο δεξί αναλόγιο, αριστερά έψαλλε ο π. Θεόδουλος. Τόπο στα νιάτα έλεγε και ξανάλεγε ο τυπικάρης π. Ευμένιος. Στο αναλόγιο υπάρχει η συλλογή του Πρωγάκη και μερικά λειτουργικά βιβλία. Καθημερινή, ο ήχος τέταρτος, ο Πέτρος συνθέτης που υπηρετεί και τις πρακτικές ανάγκες της ακολουθίας. Σαν ξεκίνησε το χερουβικό σε ήχο άγια κόπιασαν στο ψαλτήρι και άλλοι που κρυβόντουσαν στα σκοτάδια του ναού. Ο π. Ιωάσαφ, ο π. Θεόφιλος, ο π. Πρόδρομος ο Κωστής και ο π. Θεόδουλος, που έκανε χρέη λαμπαδάριου. Όλοι μαζί εικονίζοντες τα χερουβίμ προσάδουμε τον τρισάγιο ύμνο, χωρίς ακρότητες, μεγαλοστομίες και υπερβάσεις. Πως αλλιώς να υποδεχθεί κανείς ολάκερο Θεό που σε λίγο θα περάσει μπροστά μας;
         Κι η λειτουργία προχωρούσε ακροβατώντας μεταξύ φύσης και μεταφυσικής. Στο Κοινωνικό ο κυρ Πέτρος συνθέτει και όλοι μαζί ψάλλουμε το Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι… Ο παπάς έκανε απόλυση, πήραμε αντίδωρο, ήπιαμε καφέ, αποσυρθήκαμε ο καθένας στα ίδια. Ανεβαίνοντας στη βιβλιοθήκη συλλογιόμουν πως μπροστά στον Δημιουργό του Σύμπαντος τίποτε δεν μπορεί να ξεμυτίσει παραπάνω απ’ όσο το ‘ταξε ο δημιουργός του. Για σκέψου, μεγαλώσαμε τους ανθρώπους, μουσικούς, ζωγράφους, επιστήμονες, ποιητές ίσα με τον Θεό. Ανθρωπολατρεία κανονική, κενοδοξία υπέρμετρη, εωσφορική, σαν της Βαβέλ. Για φαντάσου…
Ευάγγελος Θεοδώρου.
        
        

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου