Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, φτάσαμε καὶ φέτος στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Γιὰ ὅλους τοὺς πιστούς ,εἰδικὰ ὅμως γιὰ μᾶς τοὺς ἱεροψάλτες, ἡ ἑβδομάδα αὐτὴ ἔχει ἐξαιρετικὰ ἰδιαίτερη σημασία. Δὲν εἶναι ὑπερβολὴ ἄν ποῦμε, ὅτι ὅλον τὸν χρόνο ζοῦμε περιμένοντας τὴν ἑβδομάδα αὐτή. Ἀλήθεια μὲ πόση λαχτάρα περιμένουμε τὴ μεταρσίωση ποὺ θὰ ζήσουμε καὶ τὰ συναισθήματα πληρότητας ποὺ θὰ μᾶς κυριεύσουν, ὅταν, ἀνεβαίνοντας στὸ ἀναλόγιό μας, ψάλλουμε τοὺς ὑπερόχους ὕμνους τῆς κάθε ἡμέρας, ἀπὸ τὸ μουσικὸ βιβλίο, ποὺ ὁ καθένας μας ἔχει ἐπιλέξει, ἀνάλογα μὲ τὴ φωνή του, τὶς προτιμήσεις του ἤ τὶς μουσικές του καταβολές;
Διάβαζα πρὶν λίγες μέρες στὸ «Ψαλτολόγιον» "ἀπὸ ποιὸ βιβλίο θὰ ψάλλετε τὴν Μ. Εβδομάδα" καὶ ἐκεῖ ἐλέγοντο διάφορα γιὰ βιβλία παλαιοτέρων καὶ νεωτέρων διδασκάλων. Κυκλοφοροῦν βέβαια ἀρκετὰ, σ᾿ ὅλα, ὅμως, ὁ μουσικὸς κορμὸς τῶν μελωδημάτων εἶναι ἴδιος καὶ εἶναι ἴδιος γιατὶ ἡ καταγωγὴ εἶναι κοινή, ποιὰ; Πέτρος Λαμπαδάριος ὁ Πελοποννήσιος.
Ἡ μεγάλη αὐτὴ μουσικὴ φυσιογνωμία τοῦ 18ου αἰῶνος, ἀφοῦ, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, τροποποίησε πρὸς τὸ ἁπλούστερον τὴ μέχρι τότε μουσικὴ γραφή, δὲν συνέθεσε μόνον καινούρια πράγματα, ἀλλὰ κατέγραψε ὅλη τὴ μέχρι τότε παράδοση καὶ τὴν παρέδωσε ἁγνή καὶ ἀνόθευτη στὶς μετέπειτα γενεές. Γράφει ὁ Γ. Ραιδεστηνὸς, στὴν «Μ. Ἑβδομάδα» του, γιὰ τὸ ἀργὸ τροπάριο τῆς Κασσιανῆς: «Τὸ παρὸν μελοποιηθὲν κατὰ μίμησιν τοῦ Δανιὴλ Πρωτοψάλτου Παρὰ Πέτρου Λαμπαδαρίου τοῦ Πελοποννησίου» καθὼς ἐπίσης καὶ γιὰ τὰ ἀργὰ «Εὐλογητάρια» στὸν Ὄρθρο τοῦ Μ. Σαββάτου: «Τὰ παρόντα μετηνέχθησαν ἐκ τῆς ἀρχαίας μεθόδου παρὰ Πέτρου Λαμπαδαρίου τοῦ Πελοποννησίου εἰς τὴν αὐτοῦ μέθοδον, καὶ ἐκ ταύτης ὑπὸ τῶν τριῶν διδασκάλων τῆς νέας μεθόδου είς τὴν νῦν σωζομένην». Ἄν ἐξετάσουμε τὰ παραπάνω, παρατηροῦμε ἐκτὸς ἀπὸ ἕναν μεγάλο μουσικό καὶ ἕναν ὑπέροχο χαρακτῆρα, ἐκτιμῶντες καὶ τὸ νεαρό τῆς ἠλικίας του, ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι πέθανε νεώτατος. Κάθεται καὶ καταγράφει τὴ μελωδία τοῦ πρωτοψάλτη του Δανιήλ, παρ᾿ ὄλη τὴν ἀντιδικία ποὺ εἶχαν ἢ δὲν λέει "Λαμπαδάριος εἶμαι, ἄς ἐπιδείξω τὰ φωνητικά μου προσόντα γιὰ νὰ γίνω Πρωτοψάλτης" . Σ᾿ ὅλες τὶς μετέπειτα ἐκδόσεις τῶν ἔργων του κυριαρχεῖ αὐτὴ ἡ σεμνότης καὶ ὁ σεβασμός πρὸς τὸ κείμενο πρῶτα καὶ στὶς γραμμὲς τοῦ ἤχου κατὰ δεύτερον, πουθενὰ π.χ. στὸ «εἰς τὴν ἄνω Ἰερουσαλήμ» τοῦ Πέτρου δὲν θα δοῦμε τὴν ὑπερβατὴ ἀνάβαση τεσσάρων φωνῶν ποὺ κάνουν οἱ μεταγενέστεροι, καὶ ἄλλα τέτοια διάφορα.
Σημάδεψε τὴν ἐποχή του καὶ γιὰ ἑνάμισυ αἰῶνα περίπου ἦταν σημεῖο ἀναφορᾶς: 1857 "Μουσικὴ Κυψέλη. Πέτρου Πελοποννησίου καὶ Στεφάνου Λαμπαδαρίου", 1882 "Δοξαστάριον Πέτρου τοῦ Πελοποννησίου, ὑπὸ Π.Κηλτζανίδου", 1899 "Τὸ Δοξαστάριον Πέτρου τοῦ Πελοποννησίου, ὑπὸ Γ. Βιολάκη". Ὅλοι τὸν σεβάστηκαν στὰ ἔργα τους ποὺ κυκλοφόρησαν, μὲ τὴν πρoσωπική του συμβολή, βέβαια, ὁ καθένας μὲ τελευταῖον τὸν ἀείμνηστο Πρωτοψάλτη Κ.Πρίγγο, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν Μ.Εβδομάδα ποὺ κυκλοφόρησε, βασισμένη κυρίως στὶς μελοποιήσεις τοῦ Πέτρου, παρουσιάζει την λιτή καὶ μυσταγωγικὴ Πατριαρχική παράδοση. Ἀργότερα, ἄρχισε σταδιακὰ ἡ ἀποστασιοποίηση ἀπὸ τὴν λιτότητα τοῦ ὕφους του, τὸ πρωτότυπο ὅμως εἶναι διαχρονικό καὶ μποροῦμε νὰ τὸ ἐπαναπροσεγγίσουμε.
Καλή δύναμη σὲ ὅλους καὶ καλὴ Ἀνάσταση.
ΚΩΝ/ΝΟΣ ΤΣΑΡΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου